13. Pierścień, czyli Mhrock, Sauron i PCK [2/?]

W dzisiejszym odcinku dowiemy się co przystoi kobiecie, oraz dlaczego pokazywanie krocza jest cacy, a spożywanie kolacji w towarzystwie faceta jest be. Zobaczymy też, na czym polega dobre wychowanie według boCHaterki i poznamy sposób insynuowania gestem.

Analizuje Wiedźma, wtrąca się Leleth.

Jak tylko odłożyłam słuchawkę zadzwoniłam do mego ojca.

- Daddy, przepraszam, że cię budzę... Tak, obraz, który mi Enric podarował jako prezent wielkanocny. Tak, ten z gotycką Madonną. W odróżnienia od tuzina innych obrazów, które podarował mi jako prezent wielkanocny. Proszę, pierwszą rzeczą, jaką dzisiaj masz zrobić, to zanieść obraz do banku. Niech go zamkną w sejfie...

Rozumiem, że na podjechanie do rodziców i własnoręczne zabranie obrazu, lasia jest zbyt zajebista.

„Skarb” - rozmyślałam, siedząc nieubrana przy telefonie. Potem pokręciłam głową. Ba! Jesteśmy już dorośli... choć wydaje się, że Luis niewiele się zmienił. Nadal niedojrzały jak na swój wiek. W odróżnieniu ode mnie. Zupełna głupota!

Nie, żeby on mógł wiedzieć coś, czego ty nie wiesz, prawdaż.

Ubrani w sportowe dresy, jego bardzo męski, mój kokieteryjny, [Znaczy cuś takiego?]

 Taki!

biegliśmy od pół godziny i trudno mi było wytrzymać tempo, jakie narzucił Mike. Albo go poproszę, by zwolnił, albo zostanę w tyle. Nie zamierzałam jednak go prosić; on lubi pokazywać, że jest silniejszy. Wypina pierś i patrzy na mnie zadowolony z siebie.

No ale twardziel, jest silniejszy od kobiety! Klękajcie narody, płacz Arnoldzie S.!

Ja sobie powtarzam, że jestem sprytniejsza i bawi mnie zakłócanie od czasu do czasu jego wyczynów sportowych. Urządzam wtedy scenę. Ta ze skręconą kostką należy do klasycznego repertuaru. Robię zbolałą minę, a na jego twarzy pojawia się niepokój. Lamentuję, on się odwraca, jakby chciał powiedzieć: „znowu”, ale podbiega z troskliwą pomocą. Robi mi masaż, ja się na nim opieram i niekiedy nie mogę powstrzymać się od śmiechu, kiedy on ugniata mi kostkę i nie widzi mojej twarzy.

On buc, ona idiotka, a match made in Heaven.

Kiedy wyrywa mi się śmiech, mówię, że mnie łaskocze. Czasem nabieram w płuca powietrza i wylatuję jak strzała, a on zostaje w tyle. Wtedy on rozbawiony mówi mi, że oszukuję, a ja wszystkiemu zaprzeczam. Niekiedy udaję, że mam palpitacje, że nie mogę złapać tchu.

Wesolutko będzie, jak któregoś dnia naprawdę dostaniesz problemów z sercem, a pan ci nie uwierzy. No boki rwać jak świeże wiśnie.

Tego dnia było inaczej.

- Mike! - krzyknęłam, kiedy on wyprzedził mnie o wiele metrów.

Tłumaczy się, że potrzeba mu większego tempa niż to, na jakie ja mu pozwalam.

- Co takiego? - pyta nie zatrzymując się.

- Wyjeżdżam.

- Jak to wyjeżdżasz? - Teraz stanął, poczekał na mnie. - Ale przecież biegamy dopiero od pól godziny. Ledwo zacząłem rozgrzewkę.

Będę bardzo odkrywcza: ten facet jest idiotą. Ba, nawet wśród okrzemek byłby idiotą.

- Jadę do Barcelony.

- Tak, do Barcelony - odpowiedział. - Jedziemy do Barcelony, ale dopiero za kilka tygodni.

- Nie, Mike. To ja jadę do Barcelony. Sama.

Sama jadę do Barcelony, ponieważ ta podróż do Barcelony jest dla mnie bardzo osobistą podróżą do Barcelony i właśnie dlatego nie możesz pojechać ze mną do Barcelony.

- Posłuchaj mnie - poprosiłam. - Musisz mnie zrozumieć. Przemyślałam na wszystkie strony tę sprawę. Jest to podróż w przeszłość, spotkanie z samą sobą. Muszę odbyć ją sama. Są rzeczy, których nie rozumiem; zachowanie mojej matki, śmierć mojego ojca chrzestnego. Mogą mnie spotkać niemiłe niespodzianki.

- Jeszcze jeden powód, żebym pojechał z tobą.

- Nie, absolutnie nie, muszę sama z tym sobie poradzić. Dużo o tym myślałam i jestem zdecydowana. - Ale zaraz potem stałam się bardziej czuła. - Posłuchaj, Mike. Wspaniale jest być razem i na ogół niczego więcej nie pragnę, ale żeby nasz związek zawsze mógł dobrze funkcjonować, musimy niekiedy uszanować prawo drugiej osoby do prywatności. Czasem człowiek potrzebuje być sam.

- Nie rozumiem cię - zmarszczył brwi, skrzyżował ramiona i podniósł głowę, patrząc na mnie surowo. - W żaden sposób nie udało nam się dotychczas ustalić daty ślubu, a teraz nagle mi mówisz, że jedziesz sama do Barcelony, chociaż uzgodniliśmy inaczej. Co się z tobą dzieje? Czy mnie jeszcze kochasz?

Skądże. Gdyby cię kochała, przykułaby się do ciebie kajdankami!

- Oczywiście, kochanie. Nie bądź głupi. - Zarzuciłam mu ręce na szyję i ucałowałam. Był spięty, nie podobała mu się ta nowina. - Czy cię kocham? Uwielbiam cię! Ale muszę pojechać sama - i pocałowałam go jeszcze raz. Zauważyłam, że stał się mniej sztywny. - Obiecuję, że zaraz po powrocie ustalimy datę ślubu. Dobrze?

Mruknął coś nachmurzony, ale wiedziałam, że i tym razem wyszło na moje.

...nie szkodzi, że cały czas myślę o moim truloffie Oriolu. To taki nic nie znaczący drobiazg.

- Piękny pierścionek, proszę pani - zagaił rozmowę pan siedzący obok mnie. - Wygląda na bardzo stary.

Już wcześniej zwróciłam na niego uwagę. Był to atrakcyjny mężczyzna, który chyba przekroczył trzydzieści pięć lat. Na jego dłoniach nie było pierścionka ani obrączki, co by znaczyło, że nie jest żonaty, albo się z tym kryje, ale na mankietach jego białej koszuli z rozpiętym kołnierzykiem widniały dyskretne złote spinki, a na ręku miał klasyczny zegarek. Ciekawa kombinacja prostoty i luksusu.

Dobrze, że jeszcze nie podliczyła, ile to wszystko kosztuje.

Spostrzegłam, że czekał na stosowny moment, by rozpocząć rozmowę, a ja mu wcale tego nie ułatwiałam; najpierw wyglądałam przez okno, a następnie zagłębiłam się w lekturę czasopisma. Założyłam się sama z sobą, że zacznie on rozmowę przy kolacji i wygrałam.

Tak, kochani czytelnicy, ja też nie mam pojęcia, skąd się wziął ten facet, gdzie siedzi główna bohaterka i gdzież zamierza żreć tę kolację i dlaczego z Panem Dyskretnie Ubiżutowionym obok. I nie, nie opuściłam ani jednego słowa między sceną biegów a tą. Po prostu ałtor uważa, że informowanie czytelników o tym, gdzie znajduje się bohaterka i co właściwie się tu dzieje, jest passe.

Postanowiłam, że najpierw spokojnie skończę jeść, przełknęłam ostatni kęs, zanim odezwałam się po angielsku.

- Słucham? - zapytałam, choć doskonale zrozumiałam, co powiedział.

- Mówi pani po hiszpańsku? - zapytał.

Byłam zmuszona potwierdzić.

A to taki straszny sekret był. Wręcz tajemnica stanu.

- Powiedziałem, że ma pani na ręku dwa piękne pierścionki - zauważyłam, że trochę inaczej to sformułował - a ten z rubinem wygląda na bardzo stary.

- Bardzo dziękuję. Tak, jest stary.

- Średniowieczny - stwierdził.

- Skąd pan wie? - znów moja ciekawość wzięła górę nad pragnieniem zachowania obojętności, jaka przystoi kobiecie bardzo, bardzo zaręczonej, o czym świadczył pierwszy pierścionek.

Ponieważ z chwilą zaręczyn kobieta powinna najlepiej przestać się komunikować z jakimikolwiek facetami poza narzeczonym.

Szczęśliwy uśmiech zagościł na twarzy mężczyzny.

- To moja praca - powiedział. - Jestem antykwariuszem i ekspertem od starych klejnotów.

- Ten pierścionek trafił do mnie w dziwny sposób - nagle runęły we mnie bariery i czułam się jakbym była u lekarza i opowiadała o intymnych sprawach, oczekując pomyślnej diagnozy. - Uważa więc pan, że jest on naprawdę stary?

Mężczyzna podniósł elegancką, skórzaną teczkę, która stała przy jego nogach i wyjął lupę, jakiej używają zegarmistrze.

- Pani pozwoli? - powiedział i wyciągnął rękę.

Spiesznie zdjęłam z palca pierścionek i mu go podałam.

I mimo, że jestem wziętą prawniczką, nawet mi do łba nie przyszło, że facet mógł wziąć pierścionek i oddalić się spiesznie w nieznanym kierunku.

Przyjrzał mu się uważnie z wierzchu i od wewnątrz, mrucząc coś do siebie. Czekałam w napięciu. Następnie podstawił pierścionek pod światło i rzucił czerwony krzyż na obrus.

- Zadziwiające - powiedział w końcu, przyglądając się w skupieniu krzyżowi. - To klejnot jedyny w swoim rodzaju.

- Tak?

- Jestem pewny, że to naprawdę bardzo stary pierścionek. Sądzę, że ma co najmniej siedemset lat. Dobrze sprzedany może przynieść majątek. Jeśli będzie pani w stanie odtworzyć jego historię, jego wartość wielokrotnie wzrośnie.

- Nie znam jego historii, ale może będę coś więcej wiedziała po przybyciu do Barcelony - powiedziałam, przypomniawszy sobie obraz i pierścień na palcu Matki Boskiej, ale nagle ostrożność kazała mi przemilczeć ten szczegół.

- Wie pani, co potrafi robić ten unikatowy pierścień?

- Co? - zapytałam, domyślając się odpowiedzi.

Krawaty wiąże, przerywa ciąże, czyni niewidzialnym, a poza tym to jeszcze taki jeden z Mordoru go szuka.

- Wie pani o krzyżu, który pada poprzez rubin?

Nie, skąd, przed chwilą zaślepła na moment. I nic nie zauważyła.

- Powiedziałem: krzyż o rozszerzonych ramionach.

Uśmiechał się i bacznie mi się przyglądał. Był przystojny. Zdałam sobie nagle sprawę z tego, że już dwa lub trzy razy prosiłam go, by powtórzył to, co powiedział. Chyba zaczął podejrzewać, że jestem przygłucha, albo mało rozgarnięta.

- Tak nazywa się krzyż, który ma taki kształt jak ten na pani pierścionku. To krzyż templariuszy.

- Ach, krzyż templariuszy - wykrzyknęłam i zaczęłam rozpaczliwie szukać w pamięci, co może znaczyć słowo „templariusze”. Byłam pewna, że je kiedyś już słyszałam i natychmiast skojarzyłam to z Barceloną i z moim chrzestnym, ale nadal nie miałam pojęcia co to jest i nie chciałam się przyznać do ignorancji.

Ona ma wyższe wykształcenie, ta?

- Jak pani wiadomo, był to zakon rycerski, który pojawił się na początku XII wieku, w czasie wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej i przestał istnieć na początku XIV wieku na skutek nikczemnego spisku króla.

- Tak, coś tam wiem. - Moja miłość własna kazała mi ukrywać ignorancję, a on był na tyle dżentelmenem, że dostarczył mi niezbędnych informacji, udając, iż wierzy w to, że ja sporo wiem na ten temat. - Zbyt dużo jednak nie pamiętam. Proszę mi coś więcej opowiedzieć o tych templariuszach.

- Pojawili się po zdobyciu Jerozolimy przez pierwszą krucjatę. Król Baldwin przeznaczył im na siedzibę część starożytnej świątyni Salomona i dlatego nazwał ich rycerzami Świątyni czyli Templum.

Nikt królowi nie uświadomił, że świątynia Salomona wtedy nie istniała, zburzona przez Babilończyków, a wzniesioną na jej miejscu Drugą Świątynię rozebrali Rzymianie, po nieudanym powstaniu żydowskim w roku 70 naszej ery, zostawiając tylko mały kawałek muru, znany jako Ściana Płaczu. A to, co dostali Templariusze jako siedzibę, to był meczet Al-Aksa, stojący na Wzgórzu Świątynnym.

Oni sami woleli się nazywać, przynajmniej na początku, Ubogimi Rycerzami Chrystusa. Ich zadaniem było ochranianie pielgrzymów przybywających do Jerozolimy. Skończyło się jednak na tym, że stali się potężną organizacją militarną, najbogatszą i najbardziej zdyscyplinowaną w owym czasie, będącą oparciem królów chrześcijańskich wobec nieubłaganego natarcia Saracenów i Turków. Na początku swego istnienia templariusze byli w modzie

Byli tak trendy, że po prostu każda modna osoba chciała mieć swojego!

i królowie, szlachta oraz prosty lud składali im hojne dary w uznaniu ich wzniosłej misji i w celu kupienia sobie za to miejsca w niebie. Podziw dla nich był tak wielki, że władca Aragonii zapisał w spadku swoje królestwo templariuszom, a także dwóm innym zakonom: Rycerzom Grobu Pańskiego i joannitom. Po trudnych negocjacjach legalny następca tronu odzyskał królestwo, ale kosztem wielkich ustępstw terytorialnych. Tak więc ci mnisi, którzy złożyli śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki z bronią w ręku, aż do śmierci, w obronie Ziemi Świętej stali się największą potęgą ekonomiczną swoich czasów, ciesząc się ponadto reputacją uczciwości, jakiej nie był w stanie osiągnąć żaden ówczesny bankier. Wymyślili weksle i przekształcili się w organizację finansową, która sprawowała nadzór nawet nad skarbcem królów, udzielając im pożyczek, gdy ci, zawsze skłonni wydawać na zbytek i wojny więcej pieniędzy niż mieli, byli w potrzebie. Cały ten wysiłek finansowy był konieczny dla wspomagania obecności chrześcijan na Wschodzie.

Czyli, powiedzmy to wprost, dla utrzymania okupacji przez wojska chrześcijańskie ziem, na które nikt ich nigdy nie zapraszał. A które święte były, tak się śmiesznie składa, nie tylko dla nich.

Templariusze zbudowali imponującą flotę, która przewoziła przez Morze Śródziemne konie, broń, wojowników i pieniądze. Zatrudniali tysiące najemników muzułmańskich, którzy walczyli ze swymi współwyznawcami, budowali wielkie twierdze. Indywidualnie, z racji swoich ślubów, templariusze byli ubodzy, ale jako organizacja niezmiernie bogaci, a ten pierścień musiał należeć do wysokiego dostojnika zakonu templariuszy jako symbol jego pozycji, bowiem zwykły brat, choćby nawet kapelan lub rycerz, nie miał prawa nosić klejnotów.

Nawet gdyby miał prawo, to mniemam, że ałtor nie śmiałby wyposażyć heroiny w pierścień prostego knechta.

Rzuciwszy jeszcze raz odbicie krzyża na obrus, spojrzał zafascynowany na pierścionek i mi go oddał.

- Gratulacje, proszę pani, ten pierścionek jest unikatem.

Włożyłam go sobie na palec, przetrawiając historię, którą mi opowiedział.

- Nazywam się Cristina Wilson - powiedziałam z uśmiechem, podając mu rękę.

- Artur Boix - odpowiedział, ściskając mi dłoń. - Bardzo miło cię poznać. Jego ręka była ciepła i przyjemna w dotyku. - Powiedziałaś, że jedziesz do Barcelony?

- Tak.

- Ja tam mieszkam. Co cię sprowadza do mojego miasta?

Powiedziałam mu o tym niespodziewanym spadku.

Nie ma to jak zwierzyć się z tajemniczej i potencjalnie niebezpiecznej historii, facetowi poznanemu pięć minut wcześniej.

- Niezła zagadka! - skomentował moją historię. - Jeśli jednak ten pierścień jest zapowiedzią tego, co ten spadek obejmuje, to sądzę, że mogę ci się bardzo przydać - podał mi wizytówkę. - Moi wspólnicy i ja prowadzimy interesy zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie. Handlujemy nie tylko przedmiotami antycznymi i klejnotami, lecz przede wszystkim jesteśmy znawcami sztuki antycznej. I to jest wielka różnica. Klejnot można oszacować z trzech punktów widzenia: wartości złota i kamienia szlachetnego; wartości włożonej weń pracy artystycznej i wartości jako zabytku historycznego. Przejście od jednego poziomu oszacowania do drugiego oznacza czasem dziesięciokrotne zwiększenie ceny. Innymi słowy, za klejnot, który w Hiszpanii sprzedałabyś za jakąś określoną sumę, ja w Stanach Zjednoczonych mógłbym uzyskać sto razy większą. Nie wahaj się do mnie zadzwonić, będzie mi przyjemnie, jeśli będę w stanie ci pomóc. Nawet jeśli nie będziesz chciała sprzedać klejnotów, to ja zawsze mogę sprawdzić ich autentyczność i oszacować je - tu ściszył głos, a jego spojrzenie stało się bardziej przenikliwe. - Gdybyś jednak chciała wywieźć z kraju jakieś skatalogowane dzieło sztuki, na którego wywóz jest potrzebne zezwolenie i gdybyś chciała oszczędzić sobie załatwiania formalności, ja mógłbym zagwarantować ci dostarczenie go do Nowego Jorku.

Ze zdziwieniem dowiedziałam się więc, że mogę mieć kłopoty z wywiezieniem spadku, jaki mi Enric zapisał w testamencie.  

Czy ja wcześniej napisałam, że ta laska ma inteligencję pora? Wobec powyższego najusilniej przepraszam wszystkie pory, są bowiem znacznie inteligentniejsze niż Cristina Wzięty Adwokat.

Co prawda, nie zdarzyło mi się dotychczas dziedziczyć dzieł sztuki, a teraz zdałam sobie sprawę, że jest to bardzo prawdopodobne. Do tej pory myślałam tylko o przygodowej stronie tej całej historii, ale Artur Boix uświadomił mi, że w grę może wchodzić sporo pieniędzy.

- W każdym razie zadzwoń jak będziesz czegoś potrzebowała, choćby tylko rady, albo po to, by porozmawiać, jak ci się wiedzie.

Słysząc, jak ofiaruje swoje usługi, przyjrzałam mu się baczniej. Jest zbyt uprzejmy. Czy nie zauważył mojego zaręczynowego pierścionka? Mężczyzna uśmiechał się i był bardzo atrakcyjny.

No jak się facet do baby uśmiecha, to na pewno dlatego, że chce ją zerżnąć.

Jak się dobrze zastanowić, to zawsze się przyda jeszcze jeden przyjaciel w miejscu, w którym nie wiesz, co cię może spotkać. A jeśli jest przystojny, elegancki i miły, tym lepiej.

To tak na wypadek, gdyby się chciało akurat kogoś przelecieć?

- Dzięki - odwzajemniłam mu uśmiech. - Będę o tym pamiętać. Ale opowiedz mi, co się stało w końcu z templariuszami. Powiedziałeś, że zniknęli w wyniku jakiegoś nikczemnego spisku. I że byli bardzo bogaci, prawda?

- Tak, i to było powodem ich nieszczęścia.

Milczałam, czekając na dalszy ciąg jego opowiadania.

- W 1292 r. sułtan Egiptu zdobył ostatnie chrześcijańskie reduty w Ziemi Świętej.

To był wprawdzie 1291, no ale to przecież drobnostka.

W czasie jego ofensywy zginęło wielu templariuszy, między innymi ich największy autorytet Wielki Mistrz,

To, że był szefem całego zakonu, to już taki nieistotny szczegół.

ale dla Ubogich Rycerzy Chrystusa największym nieszczęściem było to, że musieli się wycofać z pierwszej linii walki z muzułmanami. W każdym razie po upadku twierdzy Świętego Jana w Arce, zwanej również Akką, nie mieli już racji bytu.

Taki mały, taki duży, może krzyżowcem być... Tylko że Akka w językach romańskich zowie się Acre, więc nie wiem skąd tłumacz wytrzasł tę Arkę.

Potrzebni byli jeszcze tylko w królestwach iberyjskich, gdzie nadal trwała walka z Maurami. Ale i tam ich obecność nie miała już tak wielkiego znaczenia jak przed dwustu laty, kiedy terytoria chrześcijańskie były nieustannie zagrożone. W XIV wieku Aragonia, Kastylia i Portugalia były potężnymi monarchiami, które prowadziły wojnę z Arabami,  dokonywały częstych wypadów na północne obszary Afryki, a na Półwyspie Iberyjskim zachowało się już tylko muzułmańskie Królestwo Nazari w Granadzie, tak słabe, że musiało płacić haracz chrześcijanom. Marzeniem templariuszy był powrót do Ziemi Świętej, ale duch wypraw krzyżowych już zgasł, a królowie chrześcijańscy nie kwapili się do nich. Tak więc król Francji Filip IV zwany Pięknym, zawsze cierpiący na brak pieniędzy, najpierw więził, torturował kupców lombardzkich, by ich doszczętnie złupić, potem wziął się za Żydów mieszkających w jego królestwie, a na koniec zwrócił oczy na Ubogich Rycerzy Chrystusa, którzy wówczas byli niezmiernie bogaci.

Fakt, że wisiał im grubą kasę, której nie chciał i nie miał za bardzo z czego oddać, też ma tu pewne znaczenie.

Historia jest bardzo długa, ale kończy się tak, że król kazał uwięzić templariuszy, oskarżając fałszywie o wiele zbrodni, torturami zmusił ich do przyznania się i zagarnął większość ich bogactw we Francji. A na koniec spalił na stosie najwyższych hierarchów zakonu, jakby to byli heretycy. Papież, również Francuz, będąc praktycznie zakładnikiem Filipa Pięknego, słabo się opierał, w końcu zastraszony przyznał rację bezwstydnemu monarsze.  Inni europejscy królowie byli łagodniejsi, ale wobec nalegań papieża zgodzili się na likwidację zakonu.  

Nie, żeby mieli cokolwiek do gadania, jako że Templariusze podlegali wyłącznie papieżowi.

I oczywiście, w zamian za swoją pomoc, prawie wszyscy zawłaszczyli sobie dobra templariuszy. Ale nie mogli zagarnąć wszystkiego, co chcieli... bo nigdy tego nie znaleźli.

- Czego? - zapytałam.

- Wielkich skarbów, które templariusze zdołali prawdopodobnie ukryć poza Francją, korzystając z tego, że inni władcy działali mniej szybko niż francuscy.

Filip Piękny istniał we więcej niż jednym egzemplarzu?

- Aha.

- Jest to jedna z legend o templariuszach. Inna mówi, że Wielki Mistrz, w płomieniach stosu, wezwał przed sąd Boży króla Ładnego i papieża Strachliwego. W każdym razie jest prawdą, że obydwaj zmarli przed upływem roku.

- Tak?

- Naprawdę - stwierdził z całą powagą. - Mówi się o nich też wiele innych rzeczy, bez żadnych podstaw historycznych, o wiele bardziej fantastycznych.

- Jakich?

- Że podobno szukali Arki Przymierza, którą Bóg kazał zbudować Mojżeszowi, że mieli Świętego Graala, że chronili ludzkość przed bramami piekieł i tym podobne.

- A ty w to wierzysz?

- Absolutnie nie daję temu wiary - odpowiedział z przekonaniem.

Być może niewiele wiem o templariuszach, ale trochę znam się na ludziach i wydało mi się, że odgaduję myśli mojego rozmówcy.

Do tego stopnia znasz się na ludziach, że powierzasz swe sekrety kompletnie obcemu facetowi. Rentgen w oczach jak nic.

- Jesteś jednak pewny, że ukryli swoje skarby, prawda?

- To nie ulega wątpliwości.

- I byłbyś zachwycony, gdybyś któryś z nich znalazł?

No co ty. Natychmiast załamałby się nerwowo z rozpaczy.

W Madrycie mieliśmy przesiadkę na drugi samolot i znowu siedzieliśmy obok siebie.  

A, no wreszcie raczyłeś wyjaśnić, ałtorze.

Drzemałam trochę, kiedy Artur trącił mnie w ramię i kazał podziwiać widok. Zaspana spojrzałam w dół. Samolot skręcił nad morze i ustawił się w pozycji wejścia na lotnisko. Roztaczał się wspaniały widok na miasto. Poranek był przejrzysty.

- I oto ona - powiedział. - Barcelona to stara dama zawsze młoda. Żyje między górami a morzem i obdarza ludzi wielką kreatywnością. Jest pełna życia i sztuki.

Widać było port i starą część miasta, przez którą biegła, wijąc się, szeroka aleja.

- To są Ramblas - rzekł Artur.

A dalej ciągnęły się rzędy domów, jednakowej wielkości, ale każdy był inny. Przecinały je przejścia i zadrzewione ulice, [Te domy były poprzecinane przejsciami i ulicami? Ja czegoś nie wiem i Barcelonę projektował Dali?] a słońce unoszące się nad morzem i zbliżające się do zenitu, oświetlało południowe fasady domów, podczas gdy północne  pozostawały w cieniu.

Nie, serio? Nigdy bym nie odgadła.

- To jest Ensanche, żywe muzeum nowoczesności - poinformował mnie. - Ona jest starą damą liczącą sobie ponad dwa tysiące lat. Zdaje się odbywać spokojną sjestę pod żarem królowej gwiazd, obojętna na ludzkie mrowisko, ale wewnątrz wszystko w niej kipi.

Pan notariusz jedzie na ciężkich prochach, widzę.

„Cristina Wilson” - zauważyłam napis na tabliczce. Ucieszyłam się, widząc moje nazwisko wypisane tu, w tłumie oczekujących, tak daleko od domu. Spojrzałam na człowieka trzymającego tabliczkę. Z trudem go poznałam. Był to Luis Casajoana Bonaplata. Twarz mu się wydłużyła i choć korpulentny, nie był już rumianym grubaskiem, jakiego pamiętałam. Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, na jego twarzy pojawił się znany mi uśmiech.

- Cristina! - wykrzyknął. Nie wiem, czy skojarzył mnie z tą trzynasto - czy czternastolatką, która wyjechała z Barcelony, czy też uderzył go wyraz mojej twarzy na widok swego nazwiska.

Na pewno uderzył go wyraz. Z półobrotu.

Uściskał mnie, cmoknął dwa razy w policzek i wziął ode mnie wózek.

- Aleś urosła! - powiedział, kierując się ku wyjściu i obrzucając mnie spojrzeniem pełnym uznania. - Ale jesteś ładna!

- Dziękuję. - Pamiętam, że zawsze był trochę natrętny i chciałam zgasić jego nadmierny entuzjazm. - Widzę, że już nie jesteś taki grubiutki.

On sapnął, a następnie wybuchnął śmiechem.

- Ty też jesteś niczego sobie.

„Tak, być może” - pomyślałam sobie. „Mam jednak nadzieję, że ostudziłam twoje zapędy”. Nie chciałabym mieć go zawsze na głowie przez te wszystkie dni.

Zgodnie z Opkoimperatywem, jeśli facet jest miły dla bohaterki, to ani chybi leci na nią z wizgiem, iskry z nozdrzy puszczając.

Wtedy właśnie, kiedy opuszczaliśmy budynek lotniska, zobaczyłam po raz drugi tego dziwnego człowieka. Bezwstydnie nie spuszczał ze mnie wzroku.

Jak śmiał podnosić swe plugawe ślepia na splendory heroiny!!!

Spojrzałam na niego, w jego oczy, kiedy otworzyły się automatyczne drzwi, na sekundę przed ujrzeniem Luisa i jego tabliczki wśród oczekujących ludzi. Zwróciłam uwagę na jego wygląd, choć nie przywiązywałam do tego większego znaczenia. Ale ten drugi raz, kiedy spostrzegłam, że mnie obserwuje, patrzyłam mu w twarz, chcąc ukarać go za bezczelność. On robił to samo, ale ja, czując się niezręcznie, odwróciłam pierwsza wzrok.

To jest ta chwila, w której powinniśmy poczuć dreszcz pełzającej zgrozy na plecach?

Widok tego typa wywołał we mnie dreszcz niepokoju. Był to stary człowiek z głową ogoloną chyba miesiąc temu. Miał siwe włosy i takąż brodę długości około centymetra. Jego czarna marynarka, a także reszta ubrania, także ciemna, kontrastowały z siwymi włosami.  

Nie jest miły, przystojny i elegancki, nie posiada także złotego zegarka - znaczyś zgroza!

Najbardziej jednak zwracały uwagę jego oczy: niebieskie, wyblakłe, baczne, zimne, agresywne. Wygląda mi na wariata - pomyślałam. Żałowałam, że rzuciłam mu wyzwanie.

Na walkę konną alibo pieszą...

A tymczasem Luis rozpytywał mnie, jak minęła podróż, czy trochę spałam, czy jestem zmęczona... Kiedy dotarliśmy do jego samochodu, pięknego sportowego, srebrzystego, odkrytego wozu, Luis rozpytywał się o zdrowie mojej rodziny i poinformował mnie, że jego rodzice przenieśli się z miasta do cudownej miejscowości w północnej części Costa Brava.

W drodze do hotelu zainteresował się moim życiem osobistym.

- Widzę, że masz narzeczonego.

- Nie, tylko kandydata na męża.

W razie gdyby pojawił się lepszy kandydat, ten zostanie porzucony niezwłocznie.

- A ja skończyłem zarządzanie i marketing.

- Sporo osiągnąłeś - skomentowałam ironicznie.

- Tak, a poza tym się rozwiodłem.

- Tak, tak - odpowiedziałam ze śmiechem. - Łatwo to mogę sobie wyobrazić.

On też się roześmiał. Jedno jest pewne, ten poczciwy Luis ma nadal dobry charakter.

W przeciwieństwie do ciebie, wredna, niewychowana zołzo.

- Co ci wiadomo o Oriolu?

- O Oriolu? - Wydało mi się, że to moje pytanie było dla niego niewygodne. I nieświadomie nadał większą prędkość swojemu BMW.

- Tak, o Oriolu. Przypominasz sobie? To twój kuzyn.

- Tak, przypominam sobie. I nie naciskaj na mnie, jędzo.

Znowu mnie rozśmieszył. Ten jego ton i słowo, którego nie słyszałam od czternastu lat. Wtedy często tak mnie nazywał.

Czegoś mnie to nie dziwi.

- No cóż, rodzinny geniusz, mam oczywiście na myśli intelekt, bo w innych sprawach geniuszem jestem ja - tu spojrzał na mnie chełpliwie.

- Dalej, skracaj się!

- Dobrze, jędzo.

Milczałam i czekałam na dalszy ciąg.

- Ten geniusz został hipisem, anarchistą i dzikim lokatorem.

- Co? - zamurowało mnie. Oriol, inteligentny, błyskotliwy Oriol. Ten, który wygrywał wszystkie zakłady. Nieprzystosowany?

Bez złotych biżutów? NIE!!!

- Już wiesz. Jest człowiekiem z marginesu.

- Nie skończył studiów na uniwersytecie? - zapytałam zdumiona.

- Tak, skończył, a nawet ma dwa lub trzy doktoraty. To mózgowiec.

- A czym się zajmuje?

- Ma wykłady z historii na uniwersytecie. I razem z innymi wariatami w obcisłych spodniach i z długimi włosami zakłada ośrodki kultury ludowej i pomocy społecznej w opuszczonych domach. Aż przychodzi policja i ich wyrzuca.

- Trudno mi to sobie wyobrazić.

- No cóż, brał udział w wielu bataliach. Ty oczywiście nie możesz wiedzieć o szturmie policji na kino „Princesa”, prawda? Niezła rozróba. A mój kuzynek tam był.

- Coś mu się stało?

- Noc w komisariacie. Nasza rodzina ma jeszcze jakieś wpływy w tym mieście, a on nie stosuje przemocy... - tu Luis uczynił dwuznaczny gest ręką.

Dwuznaczny, czyli że jaki właściwie? Trochę pomachał, a trochę pokazał fucka?

- Wynająłem ci pokój na dwudziestym ósmym piętrze, z oknami na południe. Widok niewiarygodny. Uprzedzam cię, że normalnie nie akceptuje się pokoi na wyższych piętrach.  

Rzuca się w proponującego taki pokój recepcjonistę telefonem, czy też przyjeżdża się z buldożerem i wyburza nadprogramowe piętra?

Luis dobrze wybrał. Okna pokoju wychodziły na południe i widok był wspaniały. Z prawej strony rozciągało się morze i plaże dochodzące aż do starego portu, teraz przekształconego w tereny rekreacyjne. Widać było zakotwiczone jachty z klubu żeglarskiego, duże pole namiotowe, a dalej dwa duże statki, jakby transatlantyckie, czekające na turystów udających się w rejs wycieczkowy.

Czy tylko ja odniosłam wrażenie, że to pole namiotowe znajdowało się na morzu?

W głębi widoczna była góra Montjuic. Z zamkiem na skraju urwiska wznoszącego się nad morzem, z zielonymi ogrodami na rozległym grzbiecie, a na drugim krańcu ze wspaniałym zespołem architektonicznym z początku ubiegłego wieku, z Pałacem Narodowym. Aleja nad morzem i pomnik Kolumba wyznaczają początek wielkiego miasta rozciągającego się aż po porośnięte bujną roślinnością góry.

Barcelona, miasto, w którym się urodziłam. Spojrzałam w stronę Bonanova, gdzie mieszkałam z rodziną, ale nie mogłam niczego rozpoznać, ani nawet odgadnąć w tym oceanie domów o różnych kształtach i wielkości, które w tym chaosie zdawały się zachowywać pewną harmonię. Dręczyła mnie myśl, co insynuował Luis na temat Oriola?

Pamiętajcie dzieci, upewnijcie się, zanim pomachacie ręką, bo możecie tym coś zainsynuować...

Dwaj hotelowi boye wnieśli moje walizki i zaczęłam je rozpakowywać, nie przestając myśleć o Oriolu. „Dobrze” - postanowiłam. „Będę musiała zgodzić się na obiad z Luisem”. Miałam do niego dużo pytań i nadzieję, że udzieli mi na nie odpowiedzi. Ale tak naprawdę, to pragnęłam zobaczyć się z Oriolem, chłopcem, który odkrył przede mną miłość. „Dzisiaj jest środa” - pomyślałam. - „Zjem jakąś kolację i odpocznę. Z pewnością zobaczę Oriola w sobotę na otwarciu testamentu”. Ale czy wytrzymam tak długo, nie próbując go odnaleźć?

I nic w tym wszystkim nie przeszkadza fakt, że laska ma narzeczonego, którego podobno straśnie kocha.

Miałam nadzieję, że to on skontaktuje się ze mną. Co Luis chciał powiedzieć o Oriolu? Czy Oriol wie, że jestem w Barcelonie? A gdybym to ja do niego zadzwoniła? Nie miałam jego telefonu. Jak zdobyć jego numer, skoro z Nowego Jorku mi się to nie udało? Powinnam była poprosić Luisa.

No logiczne do bólu, jeśli chcesz ustalić numer telefonu mieszkańca Barcelony, łatwiej zrobić to z Nowego Jorku niż na miejscu.

Potem poprosiłam o lekką kolację i jedząc patrzyłam, jak z nastaniem nocy miasto zaczęły wypełniać światła, cienie [bo w dzień ich nie ma] i ciemność. Czułam, jak wraz z zapadaniem ciemności nad miastem, narasta we mnie dziwny niepokój.

Czuje dziwny niepokój, nie pojmuje skąd się bierze ten stan. Tylko patrzeć, aż zacznie ją wzywać jakiś głos (chociaż nie wiedziałam, że Krolock leci na biżuterię).

Przeczuwałam, że pośród tych stłoczonych tam w dole, daleko, domów znajdują się odpowiedzi na moje pytania. Jaki będzie ten dziwny spadek? Dlaczego Enric popełnił samobójstwo? Dlaczego matka nigdy nie chciała, żebym wróciła do Barcelony? Jaką tajemnicę ukrywała? Co kryje ten pierścień na moim palcu? Spojrzałam na rubin. Jego tajemniczy blask tworzył tę zadziwiającą gwiazdę wewnątrz kamienia. Wydało mi się, że jego błysk tu, w tym mieście, jest bardziej intensywny, wydobywa się z większej głębi, jest bardziej tajemniczy.

A biel stała się jeszcze bielsza.

Zadzwoniłam do niego, ale odpowiedziała mi sekretarka automatyczna.

- Luis - powiedziałam - to ja, Cristina. Zapraszam cię jutro na obiad. Możesz?

Włożyłam piżamę i zgasiłam światło. Postanowiłam nie zasuwać zasłon. Światła ledwo dochodziły do tej wysokości i tylko zewnętrzne oświetlenie hotelu rozjaśniało łagodnie pokój. Nie prosiłam o budzenie, moim budzikiem będzie słońce.

Położyłam się na łóżku i pozwoliłam myślom swobodnie płynąć... jestem w Barcelonie... po tak długim czasie... co za dziwne uczucie...

I wtedy właśnie zadzwonił telefon.

- Luis?

- Wiedziałem, że nie będziesz mogła beze mnie żyć...

Już chciałam zmienić zdanie i odłożyć słuchawkę. Ten facet mi się naprzykrza. Można się trochę pośmiać, ale to trzeba już uznać za molestowanie.

Strasznie się naprzykrza, stalker jeden. Zadzwoniła do niego, a on śmiał oddzwonić, podły.

- Zapraszam cię jutro na obiad - powiedziałam ignorując jego wygłupy.

- Nie, to ja cię zapraszam na kolację.

- Ach, nie - ucięłam. Nie jadam kolacji sam na sam z żadnym mężczyzną, który nie jest moim narzeczonym. Nawet w sprawach służbowych. To kwestia zasad. - I dodałam patetycznie: - Tylko z moim narzeczonym. Tym, który jest mi obiecany.

Taka kolacyjka to prawie jak gra wstępna.

Zakryłam usta, żeby się nie roześmiać. Czasem Luis jest naprawdę zabawny.

- Obiad albo nic - rzekłam stanowczo.

- Akurat jutro w południe mam zebranie udziałowców jednej z moich firm.

- Trudno. To pech - powiedziałam zrezygnowanym głosem. - W takim razie spotkamy się na otwarciu testamentu.

Była to blaga. Nie wierzyłam w jego historyjkę i byłam pewna, że ustąpi. Jeśli nie, to będę musiała zgodzić się na kolację, bo moja ciekawość i pytania, jakie muszę mu zadać, nie mogą czekać.

- Zapraszam cię na kolację - powtórzył z uporem.

- Mówię, że nie! - wrzasnęłam do telefonu.

Milczenie po drugiej stronie.

- Dobrze, wygrałaś - powiedział w końcu. - Do diabła z udziałowcami! Firma jest w stanie bankructwa i poślę im telegram, że uciekłem z pieniędzmi do Brazylii. Przyjadę po ciebie do hotelu o drugiej.

- Tak późno?

- To jest Hiszpania, pamiętasz, jędzo?

Nie chcę się czepiać, ale w Stanach obiad jada się tradycyjnie jeszcze później, tak w okolicach szóstej po południu.

W mojej rodzinie mówiło się niewiele o Enriku. - Luis napełnił usta sałatką z krabów i żując, przyglądał mi się spokojnie. Wiedział, że czekam na każde jego słowo i rozkoszował się moim napięciem. Dodawał do rozmowy nutkę tajemniczości, a ja domyślałam się, że zaraz mi powie coś rewelacyjnego, ale nie zamierzałam dawać mu satysfakcji okazywaniem niecierpliwości. Zrobiłam więc coś innego: podniosłam do ust łyżkę zimnej zupy migdałowej i zaczęłam się przyglądać wysokim sufitom, meblom i wystrojowi, tworzącym harmonijną całość w stylu modernistycznym tej restauracji mieszczącej się na pierwszym piętrze stuletniego budynku przy Diagonal.

Bo se modernistycznie nie trafisz łyżką do paszczy, lasiu.

- To, że Enric był gejem, było trudne do przełknięcia dla rodziny Bonaplata. - Patrzyłam na niego z otwartymi ustami.

- Enric gejem! -  Obserwował z zadowoleniem moją reakcję na te słowa.

- Moja matka o tym wiedziała - mówił dalej - ale on zawsze ukrywał to przed resztą rodziny. Robił to bardzo dobrze; żadnego zmanierowania. Oczywiście, jeśli chciał.

- Gej! - wykrzyknęłam. - Jak Enric mógł być homoseksualistą! Przecież się ożenił z Alicią i jest ojcem Oriola!

Homoseksualizm nie zabija plemników, wiesz.

No, tego już za wiele! Nie cierpię, kiedy ktoś nazywa mnie Ally McBeal. To zbyt niewybredny żart kojarzyć z tą neurotyczną postacią, z tą adwokatką w przykrótkiej spódniczce, niezrównoważoną uczuciowo [nie to, co ja], bohaterką starego serialu telewizyjnego odnoszącą sukcesy prawniczkę, jaką ja jestem.

Foch i uj!

Uśmiechnął się. Pamiętam z dzieciństwa nasze kłótnie. Zawsze lubił prowokować. Zaczynał od pociągania mnie za warkocze lub od innego rodzaju agresji fizycznej czy słownej.

Ja zawsze miałam niewyparzony język, więc nazywałam go „wstrętnym  grubasem” lub „workiem tłuszczu i gówna”, czy też czyniłam inne, równie delikatne uwagi na temat jego wyglądu. On się tym nie przejmował, dłubał palcem w nosie i wyciągał z niego smarki. Kończyło się na tym, że wybuchałam śmiechem. Trudno jest obrażać się na kogoś, kto cię śmieszy.

Jakież to... urocze i zabawne wspomnienie *powstrzymuje mdłości*

- Biedny Oriol - powiedziałam. - Musi mu być ciężko.

- Masz na myśli jego preferencje seksualne? Uśmiech zniknął z twarzy Luisa. - No, jego skłonności... Wiesz, wychował się wśród kobiet, które spełniały męskie role. Czego chcesz? To normalne... [Ktoś tu czytywał Frondę ostatnio, że wysnuwa takie teorie na temat homoseksualizmu?] Poza tym genetyczne... skoro obydwoje rodziców byli, więc...

- Co? - przestraszyłam się. Ja miałam na myśli jego sytuację rodzinną, a Luis samego Oriola. - Co ty insynuujesz? Nie, ja nic nie wiem. Powiedz, co masz do powiedzenia.

- Właśnie to. Że to o moim kuzynie także nie jest jasne.

- Ale dlaczego? Na czym się opierasz? Coś ci powiedział?

- Nie, on nie ujawnia swoich sekretów. Ale te rzeczy się widzi. Nie ma żadnej dziewczyny i, o ile nam wiadomo, nigdy nie miał. To dziwny sposób na życie.

No sso ty, stary. On czeka, w stanie niepokalanej czystości, na heroinę!

Spojrzałam na mojego przyjaciela. W jego oczach nie dostrzegłam żadnej żartobliwej iskierki. Mówił poważnie. To, co powiedział o Alicii, nie zaskoczyło mnie i niewiele mnie obchodziło, to o Enricu mnie zdziwiło, ale informację o tym, że Oriol jest homoseksualistą odebrałam jak policzek, którego się nie spodziewałam. Moje dziewczęce marzenia, piękne wspomnienia o morzu, burzy i pocałunku rozsypały się. Wyobrażałam sobie Oriola jako narzeczonego, kochanka, męża...

Jest gejem! Nie przeleci mnie! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!

Nie, żeby to było nieuczciwe wobec mojego obecnego narzeczonego, skądże.

Przywołałam w pamięci tamte czasy i stwierdziłam, że to ja zawsze podejmowałam inicjatywę, nigdy on. Oriol dawał sobą powodować, a ja przypisywałam to jego nieśmiałości. Po wakacjach widywaliśmy się w tej elitarnej szkole, która leżąc u podnóża gór Coliserola, miała miasto u swoich stóp i do której zamożne i postępowe mieszczaństwo posyłało swoje latorośle, by wyrosły na Katalończyków z europejskim szlifem.

No gdzieżby taka hirołina chodziła do zwykłej szkoły. Tylko do elitarnej!

Oriol był o klasę wyżej, więc ledwo mijaliśmy się na korytarzach, a ja zaczęłam posyłać mu liściki. Spotykaliśmy się też na przyjęciach, jakie przyjaciele naszych rodziców urządzali niekiedy w weekendy. Przypominam sobie ostatnie takie spotkanie przed naszym wyjazdem do Nowego Jorku. Urządzili przyjęcie pożegnalne w domu Alicii i Enrica przy alei Tibidabo. Trudno nam było pozbyć się Luisa, by pobyć sam na sam, ale ogród był duży i mieliśmy parę minut intymności. Zaczęliśmy znów się całować. Płakałam, on miał zaczerwienione oczy. Zawsze wierzyłam że i on wtedy płakał.

A teraz pewnie sądzisz, że cynicznie rechotał w swym gejowskim duchu.

Zdałam sobie sprawę z tego, że Luis ciągle mówi, a ja go nie słucham. Skupiłam więc uwagę na jego słowach:

- Oriol nie ma własnego mieszkania, mieszka z matką.

W Hiszpanii, w odróżnieniu od Stanów Zjednoczonych, nie znaczy to, że jesteś nienormalny. Czasem nocuje u swoich przyjaciół, którzy zajmują na dziko puste mieszkania. A kiedy ma na to ochotę, przychodzi do wielkiego domu przy Tibidabo. Jego pokój jest zawsze wysprzątany, dają mu dobrze zjeść, piorą jego rzeczy i jego mama jest zadowolona.

- Ale chyba wśród tych dzikich lokatorów są również dziewczyny? Chcę powiedzieć, że może mieć też przyjaciółki.

- Są, oczywiście - uśmiechnął się. - Można by powiedzieć, że interesuje cię, z kim sypia mój kuzyn.

- Opierasz się na domysłach, bierzesz pod uwagę tylko przypadkowe okoliczności. Nie masz żadnego solidnego argumentu przemawiającego za tym, że Oriol jest homoseksualistą.

Nie, on nie może być gejem! Przecież przyleciałam tu tylko po to, żeby mnie porządnie wyobracał!!!

- To nie jest żaden sąd, tu nie trzeba niczego udowadniać - Luis uśmiechał się rozbawiony. - Ja cię tylko uprzedzam.

Pomyślałam sobie, że to, co robił Luis było czymś gorszym niż sąd. Oskarżał, opierając się na nieprzychylnych domysłach. Doszłam do wniosku, że już pora zmienić temat.

No tak, bo homoseksualizm to coś tak potwornie negatywnego...

Mówiłam, że wonieje tu subtelnym prawicowym smrodkiem.

- Jak sądzisz, co się stanie w najbliższą sobotę? O co chodzi z tym tajemniczym spadkiem? Nie jest normalne, że się odczytuje testament w czternaście lat po czyjejś śmierci.

- Otóż testament Enrica został odczytany wkrótce po jego śmierci. Oriol i Alicia byli jego głównymi spadkobiercami. Teraz chodzi o coś innego. O ten tramwaj co nie chodzi.

- O coś innego? - Denerwował mnie sposób, w jaki Luis dawkował informacje. Cieszyło go trzymanie mnie w napięciu.

- Tak, o coś innego.

- Ale czy na pewno chodzi o coś innego?

- Tak, chodzi o coś innego.

- Więc nie chodzi o to samo?

- Nie, to nie ta sama sprawa.

Ja pierdolę, znowu mamy konwersacje niczym z Pięknego czerwonego konia Legolasa.

Postanowiłam milczeć i czekać na dalszy ciąg, bez zadawania pytań.

- To jest skarb - powiedział po chwili. - Jestem pewny, że chodzi o legendarny skarb templariuszy.

I to wyjaśnia ten prawniczy nonsens?

- Wiesz kim byli templariusze? - zapytał.

- Oczywiście - odpowiedziałam i tym razem Luis się zdziwił.

- Nie wyobrażałem sobie, że możesz tyle wiedzieć o historii średniowiecza, mieszkając w Stanach Zjednoczonych.

- Uprzedzenia. Teraz widzisz, że wiem.

- A więc wiesz, że większość europejskich monarchów, choć podejrzewała, że to, co się działo we Francji, było niesprawiedliwe, posłuchała rozkazów papieża i wykorzystała tę okazję, by zdobyć jak największy łup. Opowiadają jednak, że w królestwie Aragonii, gdzie działania przeciwko mnichom nieco się opóźniły, mogli oni ukryć część swego ruchomego majątku. [Nieruchomy byłoby dość trudno ukryć, jak sądzę...] A były to wielkie ilości złota, drogich kamieni. - Tu Luisowi zaświeciły się oczy. Zobaczyłam znów jego tłustą twarz sprzed czternastu laty, kiedy Enric proponował nam jedną ze swoich zabaw, a mianowicie poszukiwanie skarbu w wielkim domostwie przy ulicy Tibidabo. [Chyba zacznę wypijać setkę wódki, za każdym razem gdy autor napisze o wielkim domostwie przy ulicy Tibidabo. Jak myślicie, kiedy się upiję?] - Wyobrażasz sobie, jaką wartość na czarnym rynku mogą mieć wytwory sztuki złotniczej z XII i XIII wieku? Krucyfiksy ze złota, srebra, emaliowane, wysadzane szafirami, rubinami i turkusami. Szkatułki z rzeźbionej kości słoniowej, kielichy wysadzane drogimi kamieniami, korony królów i hrabiów... diademy księżniczek, paradne szpady...

Szpady wprawdzie pojawiły się w użytku gdzieś w szesnastym wieku, ale co to komu przeszkadza.

- A jak w tej historii mieści się mój gotycki obraz?

- Tego jeszcze nie wiem. Ale zanim Enric się zastrzelił, tropił gotyckie obrazy. I jeśli się nie mylę, obraz, który masz, pochodzi z czasów Templum. Z XIII lub z początku XIV wieku.

Przez chwilę spoglądałam na niego bez słowa. Wyglądało na to, że wierzy głęboko w to, co mówi. Nie żeby go można było, no wiecie, dać do sprawdzenia ekspertowi, żeby się przekonać.

- A dlaczego... się zabił? - zapytałam w końcu.

- Nie wiem. Policja przypuszcza, że było to związane z porachunkami między handlarzami dzieł sztuki. Nie było jednak na to dowodów. To wszystko, co wiem.

- To dlaczego zadzwoniłeś do mnie, aby mnie ostrzec?

- Bo prawdopodobnie w tym obrazie jest trop, który pomoże zlokalizować skarb.

Zamurowało mnie.

Mnie też. Na samą myśl, że lasia jeszcze na to nie wpadła sama z siebie.

- Wiesz, że próbowali mi go ukraść?

Luis pokręcił przecząco głową i musiałam mu opowiedzieć tę historię. Przyznał, że po otrzymaniu wezwania na otwarcie testamentu, rozpytywał o różne rzeczy. Nie, nie ujawni mi swoich źródeł, ale jest pewny, że obraz ma kluczowe znaczenie dla odnalezienia skarbu.

- Gdzie popełnił samobójstwo? - zapytałam, kiedy uświadomiłam sobie, że nic już z niego nie wyciągnę.

- W swoim mieszkaniu przy ulicy Gracia.

Eeee... Myślałam, że Enric mieszkał w wielkim domostwie przy ulicy Tibidabo.

- A co mówi o tym Alicia? Ona jest niby jego żoną.

Bo tak naprawdę nie?

- I tak nie uwierzyłbym w to, co by mi powiedziała.

- Dlaczego?

- Nie podoba mi się ta kobieta, zawsze coś ukrywa. Chce wszystko kontrolować, wszystkim rządzić. Bądź z nią ostrożna. Bardzo ostrożna. Myślę, że należy do jakiejś sekty.

Kobieta, która chce rządzić, na pewno należy do jakiejś sekty! To przecież nienormalne!!!

To już nie smrodek, ale prawdziwy odór.

Stwierdziłam, że miejscowy komisariat będzie dobrym miejscem na rozpoczęcie mojego śledztwa w sprawie śmierci Enrika. Wróciłam do hotelu, aby się przebrać; włożyłam spodnie z obniżoną talią, które uwydatniają biodra i ukazują pępek. Do tego krótką bluzkę. Obnażony pępek jest najlepszą przepustką, jeśli, jak się spodziewałam, większość policjantów w komisariacie to mężczyźni. Nie chodziło o kokieterię, lecz o skuteczność. No, może trochę było w tym kokieterii.

Wszyscy faceci to prymitywne samce, rządzone własnym penisem, prawdaż.

W pokoju migotało światełko na telefonie. Podniosłam słuchawkę i usłyszałam głos telefonistki.

- Dzwoniła pani Alicia Nuńez. Prosi, by pani jak najszybciej się z nią skontaktowała.

- No i dobrze! - pomyślałam. Oto kobieta, która budzi lęk w mojej matce i której boi się też, choć to ukrywa, mój drogi kuzyn. Dobrze go znam!

Paliła mnie ciekawość. Starałam się sobie przypomnieć, jak wyglądała matka Oriola. Matka i syn mieli takie same głęboko błękitne, nieco skośne oczy. Te oczy, które tak kochałam, kiedy byłam małą dziewczynką. Alicia nie należała do naszego wakacyjnego towarzystwa. Oriol na ogół spędzał lato u dziadków Bonaplata, z matką Luisa, swoją ciotką. Enric przyjeżdżał czasem na weekend i w sumie był tam w okresie letnim około dwóch tygodni. Jednak Alicia i on prawie nigdy nie przebywali tam jednocześnie. Ona, kiedy nie była w podróży poza Hiszpanią, lub nie zajmowała się sprawami niestosownymi dla swojej płci

Czy tylko ja odczuwam coraz silniejszą ochotę, by walnąć ałtora czymś ciężkim w czaszkę?

Nie tylko.

odwiedzała Oriola w dni powszednie i nigdy nie zostawała w wiosce na noc. Choć byłam mała, domyślałam się, że Alicia nie była taką „mamusią” jak inne.

Znaczyś nadopiekuńczą kwoką?

Nie wracałam jednak do tego myślami, dopóki w czasie obiadu Luis nie dał mi klucza do wyjaśnienia nietypowego zachowania matki Oriola.

Alicia pociągała mnie właśnie dlatego, że to, co zakazane, przyciąga, dlatego że obawiała się jej moja matka, a Luis mnie przed nią ostrzegał. Czego chciała?

Przelecieć cię. Przecież to wredna lesba.

W komisariacie przedstawiłam się, powiedziałam, zgodnie z prawdą, że nie było mnie tu przez czternaście lat i że chcę się dowiedzieć, co się stało z moim ojcem chrzestnym. Nikt z obecnych nie pamiętał o samobójstwie przy ulicy Gracia. Może spowodował to mój uśmiech, może wzruszyła ich historia emigrantki, poszukującej swoich korzeni, a może mój pępek hurysy...  

Miał nieustannie regenerujące się dziewictwo?

Ach, ta skromność.

Tak czy owak funkcjonariusze okazali się bardzo uprzejmi. Któryś z nich powiedział, że López powinien pamiętać, bo on tu był w owym czasie. Był na patrolu i przywołali go przez radio.

- Tak, pamiętam o tej sprawie - policjanci mówili głośniej, żebym i ja mogła słyszeć. - Ale pracował nad tym Castillo. Tamten facet zadzwonił do niego i w czasie rozmowy strzelił sobie w łeb.

- Castillo już tu nie pracuje - poinformował mnie jeden z policjantów. - Awansował na komisarza i przenieśli go do innego komisariatu. Niech pani tam pójdzie.

W tym następnym komisariacie powiedzieli mi, że Castillo będzie w pracy dopiero jutro rano. Nie przejęłam się tym zbytnio i pocieszyłam się, że przynajmniej sobie pospaceruję.

Komunikację zbiorową w Barcelonie ktoś znikł, czy też lasia jest na nią zbyt zajebista?

Ścisnęłam mocniej pod pachą torebkę, jak mi radził Luis, wróciłam na Ramblas i zanurzyłam się w rzece ludzi, płynącej środkiem deptaku. Rambla to koryto rzeki. I tym są barcelońskie Ramblas. Niegdyś płynęła nimi woda, teraz ludzie. Tyle tylko, że strumień ludzi, najobfitszy w godzinach przedpołudniowych, w przeciwieństwie do wód dawnego strumienia płynącego wzdłuż średniowiecznych murów miasta, nigdy nie wysycha. Jak ten deptak może zachowywać swój urok, swego ducha przy tej ciągle zmieniającej się ludzkiej faunie?

A jest też ludzka flora?

Oczywiście. Kwiaty kobiecości i inne takie.

Jak ta mozaika może tworzyć całość, skoro składa się z tak różnych kamyków? Może dlatego, że patrzymy na całość, na ducha, a nie na poszczególne elementy. Niektóre miejsca mają duszę, czasem jest ona tak wielka, że wchłania całą naszą małą energię, zamieniając ją w część całości. Takie są Ramblas w  Barcelonie. Mają one to, co małe deptaki w małych miasteczkach; ludzie idą tam, żeby popatrzeć na innych ludzi i żeby im się pokazać; wszyscy są aktorami i widzami, tyle że w wielkiej kosmopolitycznej skali.  

Bo w Nowym Jorku, Londynie, czy Madrycie ludzie chodzą po deptakach, gdy nie chcą być widziani.

Tam idzie pani w długiej odświętnej sukni i jej kawaler w smokingu kierując się do opery w Grań Teatro de Liceo, dalej wymalowany transwestyta, konkurujący z prostytutkami w sprzedawaniu rozkoszy, ówdzie marynarze różnej narodowości i koloru skóry w swoich mundurach, następnie jasnowłosy turysta, śniady emigrant, miejscowy cwaniak, piękne kobiety, starzy włóczędzy, gapie, którzy na to wszystko patrzą, zabiegani pracusie, którzy niczego nie widzą...

Takie Ramblas ja zapamiętałam raczej ze słuchu niż ze wzroku jako mała dziewczynka i takie je odnalazłam w ten promienny wiosenny ranek. Kiedy wałęsałam się między klombami kwiatów, wydawało mi się, że poprzez skórę, poprzez wdychane powietrze pochłaniam eksplozję kolorów, piękna, zapachów.

Laska, odstaw to LSD...

Zobaczyłam chłopca opartego o gruby pień stuletniego platanu i dziewczynę z figlarnym uśmiechem na twarzy, która skradała się do niego od tyłu i, łamiąc wszelkie zasady, ofiarowała mu różę.

Widziałam zaskoczenie, szczęście, pocałunek i uścisk adorowanego chłopca i jego wielbicielki. Wszystko do siebie pasowało: świetlistość wiosennego poranka, witalna wrzawa ludzi i oni, niby artyści uliczni przedstawiający swą miłość, ale nie po to, by rzucano im monety, ale z czystej miłości.

Poczułam tęsknotę, zazdrość.

Bo mój trulaff jest gejem i mnie nie przeleci... Chlip.

Szukałam pociechy, patrząc na brylant, potwierdzenie mojej miłości, błyszczący na moim palcu. Ale obok niego intruz, świecący dobywającym się z głębi blaskiem tajemniczy rubin wysyłał ironiczne błyski, jakby ze mnie kpił. Może to tylko moja wyobraźnia, ale ten dziwny pierścionek zdawał się żyć własnym życiem i w tym momencie poczułam, że chce mi coś powiedzieć.

Ash nazg durbatulûk, ash nazg gimbatul,
Ash nazg thrakatulûk agh burzum-ishi krimpatul.

Potrząsnęłam głową wyrzucając z siebie te głupie myśli i spojrzałam na młodych kochanków trzymających się za ręce i znikających w tłumie. I wtedy wydało mi się, że go widzę. Tego typa z lotniska, starca o białych włosach i w ciemnym ubraniu. Stał przed jednym z kiosków, które rozkładają na zewnątrz swój towar. Udawał, że przegląda czasopismo, ale patrzył na mnie. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, odwrócił wzrok, spojrzał na czasopismo, odłożył je i się oddalił. Wzdrygnęłam się, poszłam dalej, zastanawiając się czy to ta sama osoba.

Hyyyyy! Śledzom jom!!!

- Jasne, że pamiętam tego człowieka! - Alberto Castillo miał jakieś trzydzieści pięć lat i przyjemny uśmiech. - Co za historia! Nigdy tego nie zapomnę!

- Jak to się stało?

- Zadzwonił i powiedział mi, że zaraz popełni samobójstwo - komisarz spoważniał. - Byłem nowicjuszem i nigdy nie widziałem czegoś takiego. Próbowałem przekonywać go, uspokajać. On jednak wydawał się spokojniejszy niż ja. Już nie bardzo pamiętam, co mu powiedziałem, ale na nic się to zdało. Jeszcze trochę ze mną pogadał. Potem włożył lufę pistoletu w usta i rozwalił sobie łeb. Usłyszałem huk. Podskoczyłem na krześle. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że ten facet mówił poważnie.

Znaleźliśmy go siedzącego na sofie, z nogami na stoliku, a drzwi balkonowe były otwarte na ulicę Gracia. Zanim strzelił, pił sobie spokojnie francuski koniak, z tych najdroższych i palił markowe cygaro. Miał na sobie elegancki garnitur i krawat. Kula wyszła mu z tyłu głowy. Dom był stary, luksusowy; wysokie sufity, na ścianie, obok kwiecistej lamperii zobaczyłem krew i kawałki mózgu.

Urocze szczegóły, w sam raz do opowiadania bliskim nieboszczyka.

Poczułam, że mam ściśnięte gardło i łzy w oczach.

- Ale dlaczego? - wykrztusiłam z trudem. - Dlaczego się zabił?

Castillo wzruszył ramionami. Siedzieliśmy w biurze skromnie urządzonym, o charakterze bardzo policyjnym. Byłam inaczej ubrana, miałam na sobie krótką spódniczkę i siadając założyłam nogę na nogę. Zauważyłam, że wtedy mężczyznom zaczynają latać oczy, a ja zachowywałam się jak gdyby nigdy nic.

W pracy laska też dupy używa, aby rozmawiać z facetami?

- Nie wiem, dlaczego się zabił, ale mam swoją teorię.

- Jaką?

- Może pani sobie wyobrazić, jakie to na mnie zrobiło wrażenie, miałem przecież wówczas zaledwie dwadzieścia parę lat. Poprosiłem więc, by mnie włączyli do dochodzenia. Przypomniałem sobie, że w trakcie naszej rozmowy, wspomniał, że kogoś sprzątnął. A kilka tygodni wcześniej ktoś zastrzelił cztery osoby w wieżowcu w Sarria. Nie mieliśmy na to dowodów, ale ja byłem pewny, że to on.

- Że zabił cztery osoby? - nie mogłam sobie wyobrazić, by Enric, zawsze taki spokojny i miły, mógł kogoś zabić.

Bo mordują wyłącznie typy gwałtowne i ponure.

- Skąd pan wie, że to on zabił?

- Bo zabił wszystkich tym samym pistoletem.

- Ale to nie znaczy, że ktoś mu nie pomógł.

- Sądzę jednak, że zrobił to sam. I zaraz pani powiem dlaczego. Ten dom był jakby bunkrem, a ci ludzie to była banda przestępców. Mieli system zabezpieczeń z alarmami, kamerami wideo połączonymi z centralnym modułem. Teraz zaczyna to być  normalne, ale nie w tamtych latach. Na nieszczęście te urządzenia służyły tylko zabezpieczeniu strefowemu i nie były połączone z aparaturą nagrywającą. On musiał ich w jakiś sposób podejść. On sam. Oni nigdy by nie pozwolili, by weszło dwóch ludzi jednocześnie i nigdy nie daliby się zaskoczyć.

Wszedł przez drzwi, oni mu je otworzyli i zanim wprowadzili go do sali, gdzie znajdowali się szefowie, z pewnością go zrewidowali. Byli to zawodowcy, a dwaj młodzi mieli broń, choć on nie dał im czasu na oddanie strzałów. Jednego znaleźliśmy z rewolwerem w ręku. Także starszy facet próbował użyć pistoletu, który trzymał w szufladzie biurka, i na którym leżało mnóstwo rozsypanych banknotów. To dowód, że zabójca nie szukał pieniędzy. Pasuje to do Bonaplaty; jego motywem była zemsta.

- Wobec tego jak jeden człowiek mógł zabić czterech ludzi, w tym trzech uzbrojonych? Skąd wyciągnął pistolet? On nie był agresywny...

- Nie wiem, skąd go wyciągnął ani gdzie odłożył.

Z tyłka chyba, skoro go wcześniej zrewidowano...

- A czy on zabił się jednym strzałem? Czy znaleziono pistolet przy jego ciele?

- Tak, oczywiście.

- Więc? Więc? Więc?

- To był inny pistolet. Badania balistyczne wykazały, że pociski, które zabiły handlarzy, zostały wystrzelone z innej broni.

Z początku myślałam, że Enric zastrzelił siebie z tego samego gnata co tych zbrodnialców, ale okazuje się że nie. To oznacza, że właśnie przestałam kminić logikę pana komisarza.

- Wobec tego, to nie on był zabójcą.

- Owszem on - powiedział z przekonaniem, patrząc mi w oczy. - Mogę się założyć, że to był on.

- Po co miałby zadawać sobie trud, by ukryć jedną broń, a zabić się drugą? To absurd.

- Nie, to nie absurd. Enric Bonaplata był bystrym facetem. Gdyby się zabił tym samym pistoletem, moglibyśmy go oskarżyć o zabójstwo tamtych.

Zaczęłam się śmiać. Co za głupota!

- A co by mogło go obchodzić, że oskarżycie go, kiedy już nie będzie żył? - powiedziałam ironicznie.

A od kiedy to się oskarża zwłoki, pani mecenas?

- Chodziło o spadek po nim. Wszystko przewidział. Jego spadkobiercy musieliby wypłacić odszkodowanie spadkobiercom ofiar.

To się rzadko dosyć spotyka.

Castillo patrzył na mnie z uśmieszkiem pod wąsem. Wyglądał sympatycznie.

Przełożyłam znów nogę na nogę, trochę bezwstydnie.

Może jeszcze zrób mu laskę, albo pokaż cycki?

Wtedy on powiedział ostro, tykając mnie.

- Wiedziałaś, że twój chrzestny był ciotą?

- Ciotą?

- Nie ciotą, czymś więcej, pedziem.

Pedzio jest BARDZIEJ niż ciota. Aha.

Spojrzałam na niego z udawanym oburzeniem.

Ja bym się wkurzyła całkiem bardzo na serio, gdyby mi ktoś zaczął obrzucać inwektywą nieżyjącego ojca chrzestnego. Ale to ja, dziwadło, co uważa, że geje też ludzie.

- To znaczy - zaczął, widząc moją reakcję, szukać odpowiedniejszego słowa - był homoseksualistą.

- Ale przecież ma syna...

- To o niczym nie świadczy.

- Jaki ma pan powód, by mówić mi takie rzeczy? - zapytałam go poważnie, tak jakbym pytała świadka w sądzie. - Proszę mi to wyjaśnić.

- Kiedy do mnie zadzwonił, najpierw powiedział mi, że popełni samobójstwo, a potem zapytał, ile mam lat i jakiego koloru są moje oczy. Tak jakby chciał mnie poderwać. Możesz to sobie wyobrazić? Że mówi to facet, który zamierza strzelić sobie w łeb?

Podryw na pięć minut przed śmiercią raczej nie ma szans być skuteczny. No chyba, że się podrywa nekrofila.

- Zrekonstruowałem co zaszło - mówił dalej Castillo. - Obliczyłem sobie, że strzelił do handlarzy między szóstą a siódmą wieczorem, a o wpół do ósmej zadzwoniła do nas  żona najstarszego zabitego, bardzo wstrząśnięta i powiadomiła nas o zbrodni. Właśnie wróciła do domu. Jestem pewny, że ten Bonaplata wszystko dobrze zaplanował i postanowił pożegnać się z tym światem w wielkim stylu. Potem na kilka tygodni straciliśmy jego ślad, bo on podróżował sobie i zdawał się nie przejmować, że moi koledzy, prowadzący tę sprawę, przesłuchiwali go parę razy tu, w Barcelonie. Zbierali dowody, żeby go oskarżyć. On o tym wiedział i uciekł im raz na zawsze. Któregoś dnia, jak mu się to czasem zdarzało, poszedł na obiad do swojej ulubionej restauracji. Sam. Pojadł sobie zdrowo i wypił całą butelkę jednego z najdroższych win. A potem zapalił cygaro. Wrócił do domu przy ulicy Gracia, nastawił płytę, zapalił jeszcze jedno cygaro, nalał sobie koniaku i, jako porządny obywatel, postanowił zawiadomić policję.

Bardzo porządny. Rozwalił zaledwie czterech facetów.

I oczywiście, już nieco podchmielony, nie mógł się powstrzymać, by nie poromansować trochę z takim młodzieniaszkiem, jakim wtedy byłem. Przez całe życie musiał kryć się z tym, że jest homoseksualistą, bo co powiedzą ludzie, co pomyśli rodzina, to dlaczego miałby się powstrzymywać w ostatniej chwili? Podobali mu się młodzi chłopcy, wie pani?

Romans nad trumną, no szał.

- Ale dlaczego się zabił? - nie chciałam słyszeć już nic więcej na temat życia seksualnego Enrika. - Z tego, co mi pan opowiedział, nie wynika, żeby był w depresji, wręcz przeciwnie, korzystał w pełni z życia. A poza tym skoro wszystko zrobił tak dobrze, że nie mogliście udowodnić mu winy, to nigdy by nie mogli go złapać.

- Byliśmy już bliscy tego; w trakcie kolejnych przesłuchań byłby zmuszony wyjaśnić nam mnóstwo rzeczy.

Zamierzali zastosować torturę poduszeczek?

Ale musieliśmy obejść się smakiem, bo on kupił sobie bilet pierwszej klasy na tamten świat. - Castillo wydawał się przygnębiony, nie mógł się pogodzić z ostatnią ucieczką Enrika. - Być może to wszystko jest związane ze śmiercią, parę tygodni wcześniej, młodego, mniej więcej dwudziestoletniego chłopca - dodał po krótkiej przerwie. - Zdaje się, że byli parą.

- Tak?

- Tak. Chłopak pracował w antykwariacie Enrika na Starym Mieście.

- To wszystko jest zbyt wydumane, nie wydaje się panu?

Nie, żeby policjant mógł opierać swe przypuszczenia na jakichkolwiek dowodach. A w żyyyciu.